رشته امید را تا چند پیوندم به خلق

می ربایندش ز دست یکدگر خوبان چوگل

با چنین کامی که از تلخی سخن رامی گزد

هر کسی برق تجلی را نمی داند زبان

می روم بر قله قاف قناعت جا کنم

پای خم گیرم ز دست انداز کلفت وارهم

از حضیض پستی فطرت برآرم خویش را

سرو آهم یک سرو گردن ز طوبی بگذرد

شد بنا گوشم سیه چون لاله از حرف درشت