مشت آبی بر رخ از اشک ندامت می زنم

پیش ازان کز خواب سنگین توتیا گردد تنم

کوثر و زمزم نشوید گرد عصیان مرا

از پریشان دیدنم خاطر گشته است

غوطه در خون می زنم از خارخار انتقام

آهوی رم خورده ام، از پاس من غافل مشو

می کنم در پرده پنهان داغ عالمسوز را

ساده لوحی بین که چون شبنم درین بستانسرا

روزگاری هر زه گردیدم درین عالم، بس است

چند در دامانم آویزد غبار آرزو

چند هر ساعت برون آید به رنگی قطره ام

می کنم سیراب اول همرهان خویش را

عاشق شهرت نیم صائب چو ماه و آفتاب