خنده بر حال گرانباران دنیا می زنم

بادبان کشتی من شهپر پروانه است

تا چو سوزن رشته الفت گسستم از جهان

ذره بیقدرم اما افسر خورشید را

چون صدف تا دست بر بالای هم بنهاده ام

می گشایم عقده های گریه خونین زدل

دست من گیرای گران تمکین که چون موج سراب

از پریشان گردی نظاره صائب سوختم