عافیت زان غمزه خونخوار می خواهد دلم

راه حرفی پیش لعل یار می خواهد دلم

قصه سودای من دور و دراز افتاده است

نیستم چون بلبلان قانع به گفت وگوی گل

تا نگردیده است از خط تنگ وقت آن دهان

مست و خواب آلود اگر گردد دچار من شبی

روی حرفم چون قلم بالوحهای ساده است

پیش همت از ادب دورست تکرار سؤال

مرهم راحت مرا در خواب بیدردی فکند

ساده لوحی بین که با چندین نسیم پرده در

وادی سر گشتگی دارد سراپا گشتنی

دیده بیدار نتوان یافت درروی زمین

می کند تنگی قفس بر خنده سرشار من

اختلاف کفر و دین از وحدتم بیگانه ساخت

هیچ کس خون کباب از آتش سوزان نخواست

نیست تاب چشم زخم آیینه های صاف را

سیل هیهات است تا دریا کند جایی مقام

توبه مستی و مخموری ندارد اعتبار

در رهی کز خار مجروح است پای آفتاب

در علاج درد من صائب مسیحا عاجزست