نظر از جمع به شمع است چو پروانه مرا

چشم بر گنج گهر نیست ز ویرانه مرا

ورنه دلبستگیی نیست به این خانه مرا

ریشه چون دام دوانده است به دل دانه مرا

که شود خواب، گرانسنگ به افسانه مرا

آشنایی به جز از معنی بیگانه مرا

چه گشادی شود از سبحه صد دانه مرا؟

دردسر کم نشد از صندل بتخانه مرا

نتوان سیر ز می ساخت به پیمانه مرا

که رسانید به آن گوهر یکدانه مرا

دل تسلی نشد از کعبه و بتخانه مرا

مانع توبه بود گریه مستانه مرا

دیولاخی به نظر گشت پریخانه مرا