خار دیوارم که از برگ و نوا بی طالعم

با من غم دیده نه دلدار می سازد نه دل

سایه من گرچه می بخشد سعادت خلق را

هرکه را از خاک بردارم، زندخاکم به چشم

خانه آیینه دارد زنده دل نام مرا

داغ دارد چشم پاکم دامن آیینه را

منت بیگانگان از آشنایان خوشترست

داغ دارد شانه را در موشکافی دفتم

می نمایم ره به خلق و می خورم بر سر لگد

چون سویدا اگرچه راهی هست در هر دل مرا

راستی چون سرو صائب بی ثمر دارد مرا