می کشد سرازگریبان زآنچه دامن می کشم

این زمان از سایه خود کوه آهن می کشم

از زلیخای جهان چندان که دامن می کشم

در خطر گاهی که من چون خوشه گردن می کشم

از دل صد پاره خود ناز گلشن می کشم

از عصای خویش ناز نخل ایمن می کشم

آستین چون موج شمع اگر بر چشم روشن می کشم

میل آهی هر نفس در چشم روزن می کشم

رشته خود را برون زین چشم سوزن می کشم

از سبک سنگی گرانی چون فلاخن می کشم

از رعونت برزمین چون سرو دامن می کشم

از دل روشن چه زین فیروزه گلشن می کشم

سنگ بهر کودکان شبها به دامن می کشم

دانه ای چون مور اگر گاهی ز خرمن می کشم

سنگ را بیرون ز آغوش فلاخن می کشم