پرده از حسن عمل بر دامن تر می کشم

مهر گل را بر گلاب انداختن کا رمن است

راهرو را در قفا دیدن دلیل کاملی است

من که چون خورشید افسر کرده ام از موی خویش

عشق را غیرت به کامم زهر قاتل کرده است

گر زند پیش عقیق آبدارش موج لاف

جذبه ای دارم که گر مانع نگردد شرم عشق

تن پرستی می کنم چندان که جان فربه شود

زلف او از بار دل بر خاک افتاده است و من

صائب از رضوان کسی ترخنده تا کی وا کشد