تا به کی بر دل زغیرت زخم پنهانی خورم

نیست ممکن تازه رو گردد سفال خشک من

گرچه پیش افتاده ام درراه شوق از برق و باد

از شکر چشم سفید مصر درراه من است

من که عالمگیر می گردم ز طوفان چون تنور

تشنه مرگم به عنوانی که چون آب خمار

می کنم در کار ساحل این کهن تابوت را

در دماغ تیره من مایه سودا شود

من که هر جا می روم چون مور رزقم با من است

سینه من نیست خالی ازگهر تا چون صدف

بر ندارد سر زبالین دیده حیران من

من که شمشیر از برای نفس می زنم