پیش چشمم شد روان گر تشنه دریا شدم

چون الف کز مد بسم الله بیرون شد نیافت

چون شرر بر نقد جان می لرزم از آهن دلان

کور بودم تا نظر بر عیب مردم داشتم

دام زیر خاک شد رگ در تنم از خاکمال

از گرانسنگی به کوه قاف پهلو می زنم

در میان مردمان بودم به گمراهی علم

نامه سربسته بودم تا زبانم بسته بود

بر سر هر برگ می لرزد دل بی حاصلم

شد به کاغذ باد اوراق حواسم همسفر

در شکستم هر خم طاقی میان بسته ای است

من که بودم گردباد این بیابان عافیت

در کنار لاله و گل دارم آتش زیرپا

از لگدکوب حوادث صائب ایمن نیستم