تا به زانو رفته پای من به گل از لای خم

کرد حلاجی می وحدت سر منصور را

رخنه دل از می صافی نمی آید بهم

از دل پر جوش نتوانم به بالین سر نهاد

چون توانم باده گلرنگ را بی پرده دید

گرزموج می به فرقم تیغ بارد چون حباب

سفلگان در نعمت از منعم نمی آرند یاد

دخل دریا ابر را در خرج می سازد دلیر

از دهان بسته باشد قفل روزی را کلید

کیست عقل شیشه دل تا کوس دانایی زند

مذهب و مشرب به هم آمیختن حق من است

می گشاید دفتر صبح قیامت آسمان

شیشه نشکسته در پا گرچه کمتر می خلد

گربه این عنوان می روشن تجلی می کند

صیقل روح است صائب صحبت روشندلان