یاد ایامی که در دل خار خاری داشتم

از تهی پایی به هر صحرا که راهم می فتاد

سکه فرمانروایی داشت روی چون زرم

میل چشم غیر بود آن روز مد عیش من

سبزه امید من آن روز چون خط تازه بود

عشرت روی زمین در دل مرا آن روز بود

خرمن گل بود کوه بیستون در دیده ام

گلعذاران می ربودندم ز دست یکدگر

نعل برگ عیش چون برگ خزان در آتش است

شد به کوری خرج روی سخت این آهن دلان

کم نشد چون موج از آغوش دریا وحشتم

آسمان با آن زبردستی مرا در خاک بود

گرچه از بی حاصلی بودم علم در بوستان

صورت احوال من بی خال عیب آن روز بود

بود ماه عید صائب در نظر سی شب مرا