پای چون کوه از گرانسنگی به دامن داشتم

جای هر سنگی که از اطفال بر تن داشتم

ورنه برگ عیش چون گل من به دامن داشتم

خانه خود را ز برق آه روشن داشتم

چشم در دنبال دایم همچو سوزن داشتم

داغ حسرت گشت هر فلسی که بر تن داشتم

پشت خود بر کوه چون سنگ از فلاخن داشتم

از عزیزانی که من امید خرمن داشتم

گرچه طوق بندگی صائب به گردن داشتم