یاد ایامی که شور عشق بلبل داشتم

از نسیم شوق هر مو داشت رقصی بر تنم

خانه ام بی انتظار خانه پردازی نبود

آرزو در سینه ام هرگز نشد مطلق عنان

من که روشن بود چشم نوبهار از دیدنم

روی شرم آلود گل شد سرمه آواز من

پای در دامان حیرت داشت رقص گردباد

قطره ام در ابر نیسان داشت آتش زیر پا

خصم را مغلوب کردن از مروت دور بود

می درد گوهر گریبان صدف را ورنه من

ربط من صائب به این بستانسرا امروز نیست