شب که آن آیینه رو را در برابر داشتم

شرح می دادم به آن لب تلخکامیهای خویش

بر لب سر چشمه کوثر ز روی شرمگین

آن که در گردنکشی مینای می را داغ داشت

نعل وارون دوربینان را حصار آهن است

سادگی آیینه ام را شد حصار عافیت

زنده ام فکر عمارت کرد چون قارون به خاک

در گرفتاری همان بودم گرفتاری طلب

تا سر شوریده ام از داغ سودا گرم بود

تشنه چشمی چون صدف مهر ازدهانم بر گرفت

در محیط آفرینش از سخنهای گزاف

نیست صائب آتشین گفتاری من این زمان