تا ز اهل حیرتم خاطر پریشان نیستم

تیغ بی آبم به دست کارفرمایان عشق

همچو داغ عشق می جویم دل صد پاره ای

با خس و خاشاک عالم تازه رو برمی خورم

می کنم گوهر به همت اشک تلخ خویش را

می رسانم خانه آیینه خود را به آب

برق آفت در کمین خرمن جمعیت است

بید مجنونم لباس من بود موی سرم

هر زمان در کوچه ای جولان وحشت می زنم

نیست از دار فنا اندیشه منصور مرا

نقش امیدی که من از عشق دارم د رنظر

رزق می آید به پای خویش تا دندان به جاست

سینه چون پروانه بر شمع تجلی می زنم

بوته خاری مرا از دامن صحرا بس است

تا گریبان دامن از خار تعلق چیده ام

چون نباشم ایمن از درد بلند اقبال عشق

رهروان را می دهم در چشم خود چون اشک جا

همچو جان آثار من پیداست بر لوح وجود

هیچ نقشی را نمی گیرم به غیر از سادگی

سایه دیوار رااز دور می بوسم زمین

آبهای شکرین مصر غربت خورده ام

شربت بیماری من گریه تلخ من است

این جواب آن غزل صائب که می گوید حکیم