زان لب جان بخش با خط معنبر ساختم

در محیط عشق غواصی نمی آمد ز من

بازشد از شش جهت بر روی من هر در که بود

همچنان چون عود خامم در محبت گرچه من

من که دریا در نمی آمد به چشم همتم

می شمارند اهل درد از بیغمانم گرچه من

می کشم خجلت زبینایان ز کوته دیدگی

حاصلی جز سنگ طفلان در برومندی نبود

آفتاب مغفرت می خواست میدان وسیع

شوق من از نامه پردازی به دیدارش فزود

هر سر بی مغز درخورد کلاه فقر نیست

شیشه خشک است در کامم شراب لعل فام

چهره زرین ز چشم زخم صائب ایمن است