می ستاند چوب منع از دست دربان خانه ام

همچو داراز بوی خون دارد نگهبان خانه ام

زین نمک لبریز باشد چون نمکدان خانه ام

می کشد شرمندگی از روی مهمان خانه ام

چون سر دارست مستغنی زسامان خانه ام

از نسیمی می شود چون غنچه ویران خانه ام

گرچه چون مجمر شده است ازآه سوزان خانه ام

کشتی نوحم که می خندد به طوفان خانه ام

می گشاید در به روی ابر نیسان خانه ام

نقش برآیینه نتواند نفس را تنگ کرد

نیست از دریامرا صائب شکایت چون حباب

می کشد از رخنه دیوار و در خمیازه ها

این زبان بی مغز گردیدم، و گرنه پیش ازین