مومنی را می کند آزاد از قید فرنگ

تا به کی در خوردن دل روزگارم بگذرد

از کتان صد پیرهن بنیاد من نازکترست

در سر شوریده من عقل سودا می شود

کوه غم رطل گران طبع خرسند من است

عشق او کرد این چنین شوریده مغزم ورنه بود

خشکسال زهد نم درجوی من نگذاشته است

شمع نازکدل غبار آلود غیرت می شود

هر چراغی صائب از جا درنمی آرد مرا

کس نگردد از جنون گرد دل دیوانه ام

شیر می بازد جگر از شورش سودای من

کیست مجنون تا نتواند هم ترازو شد به من

بارها از افسر خورشید سر دزدیده ام

خانه پردازی مراپیوسته در دل ساکن است

در بنای صبر من غم رخنه نتواند فکند