بس که باشد شکوه های آتشین در نامه ام

پیش ازین گر بود محتاج کبوتر نامه ام

گرچه از خامی سیه گردیده یکسر نامه ام

داغ خورشید قیامت در سیاهی گم شود

همچنان از ساده لوحی می زنم نقشی برآب

چون چراغ زیر دامن از حدیث آتشین

از جواب تلخ چون تیری که بر گردد ز سنگ

هر که را قاصد کنم از گرم رفتاران شوق

راز با هر ساده لوحی در میان نتوان نهاد

یاد ایامی که از شوق بلند اقبال بود

التماس قتل کردم ز انتظارم می کشد

نافه می ریزد به خاک از سایه مرغ نامه بر

درزمان حسن عالمسوز او بیقدر شد

گفتم آن ناآشنااز نامه گردد آشنا

از مروت نیست خون کردن دل احباب را

می برم خود نامه خود را و می سوزم زرشک

گرچه می دانم جوابش نیست صائب غیر جنگ