می دود اشک یتیمی بس که بر رخساره ام

بس که درد او دل سخت مرا درهم فشرد

سنگ طفلان چون فلاخن بال پرواز من است

نونیاز عشق چون فرهاد و مجنون نیستم

شرم رخسار تو می سوزد پرو بال نگاه

دانه من چون شرار از سنگ می آید برون

بیخودی چون غنچه در من دست و دل نگذاشته است

بیستون عشق چون من کارپردازی نداشت

نیست ریگ تشنه لب را سیری از آب روان

دیدن یک روی آتشناک را صد دل کم است

بس که صائب ریزد از چشمم سرشک آتشین