خار درچشمم اگر روی فراغت دیده ام

من که طومار دو عالم را بهم پیچیده ام

تا درین گلزار چون گل یک دهن خندیده ام

کافرم گر پیش پای خویشتن را دیده ام

جامه فتحی ز نقش بوریا پوشیده ام

در ترازویی که گوهر بارها سنجیده ام

نامه او راز بس بر چشم تر مالیده ام

زیر گردون حیرتی دارم که چون گنجیده ام

غیر پندارد که صندل بر جبین مالیده ام

من که چون خورشید بر گرد جهان گردیده ام

من که در بیداری این خواب پریشان دیده ام