مدتی چون غنچه در خون جگر پیچیده ام

از سر هر خار صد زخم نمایان خورده ام

خضر دارد داغها بر دل ز استغنای من

شعله بی مایه ام با خار و خس در دارو گیر

از سر غیرت سپند آتش خود گشته ام

زود بر فتراک می بندد سر خورشید را

پر برآورده است از درد طلب سنگ نشان

می کند تیغ زبان شعله را دندانه دار

تا چو می صائب کلامم پخته و رنگین شده است