مهره مومم به دست روزگار افتاده ام

جام لبریزم به دست رعشه دار افتاده ام

سایه سروم به روی جویبار افتاده ام

از محیط بیکران در چشمه سارافتاده ام

چون شرر در جانفشانی بیقرار افتاده ام

میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده ام

در بهشتم تا ز اوج اعتبار افتاده ام

تا من از دریای هستی برکنار افتاده ام

داده ام حاصل اگر در شوره زار افتاده ام

گریه رو هرچند چون ابر بهار افتاده ام

من همان نورم که بیرون زین حصار افتاده ام

نیست جرم من اگر دررهگذار افتاده ام

من چو طفلان درپی نقش و نگار افتاده ام

گر چه بد نقشم ولی عاشق قمار افتاده ام