از تحمل راه گفت و گو به دشمن بسته ام

همچنان دارد مرا سرگشته دوران گرچه من

در دل آهن دم جان بخش را تاثیر نیست

از سبکباران راه عشق خجلت می کشم

نیست جزواکردن و پوشیدن چشم از جهان

ظلمت از کاشانه ام چون دود بیرون رفته است

ز خم سنگ آسوده سازد مار را از پیچ وتاب

دانه ای هرچند صائب بس بود سالی مرا