گر تشنه اسراری پیش آر شراب اول

ان نقطه خاموشی درحرف نمی گنجد

از ترک هوا آخر با بحر یکی گردند

از لطف بهار آخر دریای گهر گردد

تا در پس این پرده است دل صاف نمی گردد

از خنده عشق ای دل زنهار مشو ایمن

حاشا که طمع گردد دل سایل

آنان که خبر دارند ار آخر کار خود

افسرده تر از پیری است دولت چو کهن گردد

هر چند چمن پیرا درپاس چمن کوشد

با ما سخنی سرکن کان مهر جهان آرا

هشیار به حرف ما صائب نتوان پی برد