دارم ز دست رفته عنانی ز دود دل

چون لاله سرخ روست درین بوستانسرا

بر جا نماند آن که بود چون شراره اش

چون خامه رهنورد تو هرجا که بگذرد

دارد خط امان ز تریهای روزگار

از ما حذر که در دهن آتشین ماست

در تنگنای سینه من جلوه می کند

تیرش ز سنگ خاره چو ابرو گذر کند

افتاده تا به روز قیامت سیاه مست

زان تازه و ترم که رسانیده است عشق

صائب هوای چشمه حیوان نمی کنم