چه همچو سنگ نشان مانده ای به جا ای دل

به اختیار نگردی چرا جدا ای دل

چه می زنی به گره هر نفس هوا ای دل

به هر چه غیر خدا گردی آشنا ای دل

چرا نمی دهی آیینه را جلا ای دل

مباد حشر شوی روی بر قفا ای دل

چه درد خود کنی آلوده دوا ای دل

تو نیزاز ته دیوار تن برآ ای دل

چرا به خویش نمی گردی آشنا ای دل

چرا قرار نگیری به هیچ جا ای دل

به این شتاب کجا می روی کجا ای دل

زنی برای چه سر پنجه با قضا ای دل

به کار خویش فرو مانده ای چرا ای دل

چه می بری به کسی هردم التجا ای دل

مشو ز صائب بی دست وپا جدا ای دل