چراغ ماه خطر دارد از رمیدن دل

طلسم هستی خود هر که نشکند چو حباب

فغان که نیست درین روزگار بی حاصل

ز شارع کشش دل قدم برون مگذار

خرد به پرده سرای حواس محتاج است

چه فتنه بود نگاه تو درجهان انداخت

بیا که می خلد از انتظار آمدنت

چو غنچه جامه رنگین به روی هم مگذار

نفس رسید به پایان و در قلمرو خاک

ترا که هست دل آرمیده ای خوش باش

چسان به بستر آسودگی نهم پهلو

ز شیشه های فلک بانگ الامان خیزد

به گوش هرکه گران نیست از شراب غرور

در آن مقام که صائب به نغمه پردازد