زین سبب چشم تو پیوسته بود بر سر جنگ

که محال است سیاهی فتد از داغ پلنگ

نخل مومین چه رگ ریشه دواند درسنگ

مهد آسایش این بحر بود کام نهنگ

از هم آغوشی آن قامت چون تیر خدنگ

لعل ویاقوت ز خورشید نمی بازد رنگ

تا برآمد شکر از بند نی افتاد به تنگ

به چه امید زند بلبل مابرآهنگ

چه خیال است مسلمان از قید فرنگ

هیچ شاهی ننشسته است چنان بر او رنگ

چون درین بادیه هر ذره بود گوش به زنگ

نیست در قافله ریگ روان صائب لنگ