پیش از اجل روند ز خست فرو به خاک

جایی که آفتاب رود زردرو به خاک

بردند بس که آدمیان آرزو به خاک

چون داغ دیده ای که کند گفتگوبه خاک

چندان که ممکن است مریز آبرو به خاک

خالی نشد زباده مرااین کدو به خاک

این زخم جانستان نپذیرد رفو به خاک

آن گوهری که می کنیش جستجو به خاک

سازند درمقام ضرورت وضو به خاک

گر صد هزار رود پیش ازو به خاک

زنهار روی خود ننهی بی وضو به خاک

هر قطره خون که می چکد ازتیغ او به خاک