می زند این کهنه کشتی گیر یکسر را به خاک

تابه کی خواهی کشیدن دامن تررا به خاک ؟

از قناعت تا بدل کردیم شکر را به خاک

چند ریزی ای ستمگر آب گوهر را به خاک؟

کوته اندیشی که ریزد درد ساغر را به خاک

می کشد این شعله بیباک صرصررا به خاک

ای بهشتی رو چه ریزی آب کوثر را به خاک؟

نیست ازهمت فشاندن آب گوهر را به خاک

زود می مالد فلک روی ستمگررا به خاک

می نهد چون بوریا پهلوی لاغررا به خاک

هرکه اندازد درخت سایه گستر را به خاک

می کشند اکنون سبک مغزان سخنور را به خاک

می کشد گیسو کشان خورشید انور را به خاک

بهر زر تاچند مالی روی چون زر را به خاک؟