که خویش را نکند آب در گلستان جمع

که بهر پاره شدن می کند گریبان جمع

ز صید دل نشود طره پریشان جمع

که این دوشمع نگردد به یک شبستان جمع

چرا کنم چو صدف آب چشم نیسان جمع

که می شود به زمینهای پست باران جمع

کنم ز کوچه وبازار ،سنگ طفلان جمع

به هیچ حیله نگردد دل پریشان جمع

که زیر تیغ کند کوه پابه دامان جمع

ترا که هست دل آهنین چوپیکان جمع

که دام و دد همه باشند دربیابان جمع

چو شبنم آن که کند دل درین گلستان جمع