وحشتی داده ز اوضاع جهان دست مرا

بس که آشفته ز سودای توام، می گردد

دارم از پاس وفا سلسله بر پا، ورنه

گر چه چون آبله بر هر کف پا بوسه زدم

دام را شوخی چشم تو ز هم می گسلد

دو جهان رشته شیرازه ز من می طلبید

تیغ من جوهر خود کرد ز غیرت ظاهر

خامشی داردم از مردم کج بحث ایمن

آیم از خاک به محشر چو سبو دست به دوش

چون میان من و او دست دهد جمعیت؟

خاک در کاسه دشمن کند افتادگیم

سرو آزاده من وحشت از آب و گل داشت

طرفی نیست جز آیینه مرا چون طوطی