در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع

دیدنم نادیدنی، مد نگاهم آه بود

سوختم تا گرم شد هنگامه دلها ز من

اشک وآه برق جولان را براه انداختم

سوختم صدبار و از بی اعتباریها نگشت

پاس صحبت داشتن آسایش از من برده بود

این که گاهی می زدم برآب و آتش خویش را

چون صدف در پرده های دل نهفتم اشک را

روزی من بردل این تنگ چشمان بار بود

پرده های خواب رامی سوختم از اشک گرم

مایه اشک ندامت گشت وآه آتشین

این زمان افسرده ام صائب ،وگر نه پیش ازین