زلف تو نرم شانه شد از گوشمال خط

گردد دعا به دامن شب بیش مستجاب

دریای رحمتی است که موجش زعنبرست

سودای زلف،حلقه بیرون در شود

قدر گهر ز گرد یتیمی شود زیاد

ناقص ز پیچ و تاب شود گر چه رشته ها

شکر نزول آیه رحمت شکفتگی است

از پیچ و تاب حلقه کند نام آفتاب

از آب تیغ سبزه خط می شود بلند

گر از بهار سبز شود تخم سوخته

مار از هجوم مور دل از گنج بر گرفت

آوازه اش اگر چه جهانگیر گشته بود

هرچند بود زلف تو پردلی علم

نعلش در آتش است ز هر حلقه ای جدا

شد ملک حسن از ستم بی حساب تو

صائب شد از دمیدن او سبز حرف من