در خرابات مغان ستار باش

مهر خاموشی به لب زن چون حباب

فردشو چون نقطه از خط وجود

خط جوهر بی صفا دارد ترا

بیخودی این راه را طی می کند

از شبیخون گرانخوابی بترس

بر نمی داری خرابیهای سیل

صحبت دریا اگر داری هوس

حلقه تسبیح، شرط ذکر نیست

خار بی گل عمرها بودی بس است

درد شد چون کهنه،درمان می شود

گر کنی چون شبنم گل خویش را

مرغ یک پرزود میافتد به خاک

کاسه دریوزه را بشکن چو ماه

هست اگر در زیر پا آتش ترا

ترک کن گفتار بی کردار را

برگ و بار خویش را صائب بریز