صبح است ساقیا قدح خوشگوار بخش

چون تاک اگر چه پای ادب کج نهاده ایم

دور نشاط نقطه به پرگار بسته است

دستم اگر زنقد دل ودین تهی شده است

آب حیات می چکد از میوه بهشت

درکوچه باغ خلد خزان را گذارنیست

زان پیشتر که خون تو رزق اجل شود

ای آفتاب رو که چنین گرم می روی

بردار هرکه راکه دلت می کشد ،ز خاک

ای آن که پای کوه به دامن شکسته ای

چون برق، خشک مگذر ازین دشت آتشین

نقصان نکردخضر زسرچشمه حیات

می در سر برهنه پرو بال واکند

دل نازک است (و)پرتو منت گران رکاب

هنگامه وصال نیرزد به داغ رشک

این آن غزل که حافظ شیراز گفته است