هر رهروی که شوق تو سازد روانه اش

مرغی است روح، قطره می آب و دانه اش

هر دم هزار بوسه طلب رابه گفتگو

در قلزمی که موجه من سیر می کند

مرغی که در بهار چکد خونش ازفغان

در وقت خویش هرکه دهن باز می کند

امید هیچ کس به قیامت نمانده است

نرمی ز حد مبر که چو دندان مار ریخت

هرکس کند زپایه خود بیشتر بنا

از حسن اتفاق مگربرهدف خورد

کو روی سخت، تا چوکمان افکند به دور

افسانه ای است عمر که مرگ است خواب او

بیچاره رهروی که دل از دست داده است

ما را زبان شکوه برآتش نشانده است

از قرب حسن اگر نه دماغش مشوش است

صائب اگر به یار سخن فهم می رسید