چراغ عیش برون آمد از ته سرپوش

به گوش هرکه رسیده است بانگ نوشانوش

گرفت ازره انصاف پیر باده فروش

مکن چودیگ تنک ظرف کوتهی درجوش

ز باد صبح نگردد چراغ ماخاموش

ازین چه سودکه داری هزار چشمه نوش؟

ز بار خلق ندزدد کسی که اینجا دوش

بپوش چشم خود از عیب و هرچه خواهی پوش

درین دو هفته که دریای مانشست ازجوش

که کار تیغ دو دم می کندلب خاموش

مکن چو سیل ز پست و بلند راه خروش

تراکه ناله صائب نمی برد از هوش