که ازنسیم شود داغدار یاسمنش

شگفت نیست که نیلوفری شود سمنش

زآبداری لعل لب شکرشکنش

که از سپند نخیزد صدا درانجمنش

به محفلی که بخندد لب شکرشکنش

سهیل برگ خزان دیده ای است از چمنش

که همچو نامه سربسته است هر سخنش

اگر به مصر بردباد بوی پیرهنش

ز مطربی که توان بوسه داد بردهنش

چگونه دل بدر آید ز زلف پرشکنش

مگر به خال توان یافت نقطه دهنش