کسی که دیدن روی تو کرد حیرانش

گل عذار ترا حاجت نگهبان نیست

کند ز لطف بدن کار اخگر سوزان

اگر چه مایده حسن را نهایت نیست

گل صباح،دربسته آیدش به نظر

مرا ز پسته دهانی است چشم دلسوزی

به هیچ قطره باران به چشم کم منگر

ز لقمه حرص گدا کم نمی شود صائب