به دم چوآتش سوزان، به چهره چون زرباش

صدف به دست تهی صد یتیم را پرورد

دل شکسته به دست آر با تهیدستی

گل ضعیف نوازی است سرفراز شدن

به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین

غنای طبع بود کیمیای روحانی

ز گاهواره تسلیم کن سفینه خویش

مباد دنبه گدازت کنند چون مه بدر

به دست دیو مده خاتم سلیمان را

به تیره رویی فقر ازسیه دلان بگریز

خزان فسرده نسازد بهار عنبر را

اگر گرفته دلی از جهانیان صائب