خجلت از خرده جان می کشم از قاتل خویش

دلی آباد نگردید ز معماری من

ره نبردم به دلارام خود از بی بصری

آه و صد آه که چون قافله ریگ روان

نشد از آب شدن در صدف سینه گهر

عالم از دست حنا بسته نگارستانی است

چه زنم قطره درین بحر به امید کنار؟

آب چون ابر کند همت سرشار، مرا

به تماشای تو هرکس ز خود آید بیرون

زود باشد که به صد شمع و چراغم جوید

نیست از رحم به عاشق سخن سخت زدن

نیست صائب به جز ازچشم تهی، چون غربال