چون برون آورم ازجیب سر خجلت خویش؟

آن که در آینه بیتاب شد از طلعت خویش

بر غزالان چه کنم دامن صحرا را تنگ ؟

فرصت از خنده برق است سبک جولانتر

حرف سایل اگر ازآب گهر سبز کنم

چشم سیری ز طعام است ترا، زین غافل

نشود شسته رخ سایلش از گرد سؤال

یوسف آنجا که به سیم و زر قلب است گران

گذرد جنت اگر از در ویرانه من

گر چه باشد دهن تیغ لب جام، مرا

من که پشتم خم ازین بار گران گردیده است

حاصل من چو مه نو ز کمانخانه چرخ

زان سیاه است رخ ماه که چون لاغر شد

چشم من نیست به آسودگی خود صائب