آب گردد می گلرنگ ز رنگ آلش

شبنم از پرتو خورشید بلندی گیرد

تر شود پیرهنش از عرق شرم و حیا

چون نسیم سحر از لاله ستان می گذرد

همچو پرکار به گرد دل خود می گردم

همچنان یاد لب او جگرش می سوزد

شهسواری که مرا ذوق عنانگیری اوست

سیم ساقی که گرفته است دل از دست مرا

از سر شیشه گشودن دو جهان رفت از دست

نفس سوخته اش جلوه شبدیز کند

گر فتد آب روان را به گلستان تو راه

نیست بی اشک ندامت خوشی عالم خاک

صائب ازمرشد کامل، نظری می خواهد

شاه عباس جوان بخت که شد چرخ کهن

چون فلک روی زمین زیر نگین آوردن

تاشب و روز درین دایره باشد به قرار