شد گلو سوزتر از خط لب همچون شکرش

پسته می گشت نهان در دل شکر دایم

زلف وقت است که به چهره او خال شود

گر چنین نشو و نما می کند آن تازه نهال

حاصلی نیست ازان نخل برومند مرا

بلبلی راکه به بی برگ و نوایی آموخت

نتوان بست به زنجیر خود آرایان را

عشق کرده است مرا برسر خوانی مهمان

گر به گوهر رسد سنگ شکستی سهل است

صائب از بوسه آن لب، دهنی شیرین کن