بس که آمیخته ناز بود رفتارش

گو بیا سیر رخ و زلف و بنا گوشش کن

می کند نامه سربسته لب قاصد را

شبنم از لاله و گل نعل در آتش دارد

سپر هاله ز مه وام ستاند خورشید

می کند حور صف آرایی مژگان درخلد

چه خیال است که درحلقه اسلام آید

بلبلی را که شکسته است ازو در دل خار

می دهد مرده دلان راچو دم عیسی جان

ما ز خار سر دیوار گل خود چیدیم

دل چون شیشه مارا که پریخانه اوست

آنقدرها لب شیرین سخنش دلچسب است

می شود مشرق پروین ز به خجالت خورشید

نبرد جلوه خورشید قیامت ازجا

سفته ریزد گهر اشک به دامن صائب