ز گرد سرمه نتوان دید درچشم سخندانش

شکوه حسن او بی دست و پا دارد تماشارا

زطفلی گر چه پشت وروی تیغ ازهم نمی داند

به چشم من سیه کرده عالم راسیه چشمی

ز بیماری ندارد چشم اوپروای دل بردن

چه گل چیند ز رخسار حجاب آلود او عاشق ؟

کجا افتد به فکر ما اسیران ناز پروری

چرا از دست می رفتم،چرا بیمار می بودم؟

مرا سیمین بری آتش به خرمن می زند صائب