گذارد درفلاخن کوه قاف عقل راشورش

مشو زنهار ایمن از فریب چشم رنجورش

کنون کز گرد خط گردیده خاک آلود زنبورش

مکن قطع امید از زلف و از شبهای دیجورش

چه مستیها کند در دور خط تا چشم مخمورش

خرابی راکه سازد گوشه چشم تو معمورش

که خندان می کند چون نار این نه شیشه رازورش

که دارد خنده برملک سلیمان دیده مورش

که بربالین ز آه سرد باشد شمع کافورش

که از آیینه بارد تا قیامت نور برگورش

که طفل نی سوارآید به چشمم دارو منصورش

خوشا تاکی که گردد قسمت میخانه انگورش

برآرد جوش طوفان چون تنور نوح از گورش

لب میگون چه سازد با خمار چشم مخمورش ؟